Σε αυτή τη δεύτερη συγγραφική του προσπάθεια ο συναγωνιστής ξεκινάει ένα ταξίδι σε προομηρικές εποχές, ψηλαφώντας το μύθο και την πραγματικότητα. Με αυτή τη μονογραφία, που ως επίκεντρο έχει την κάθοδο των Δωριέων, επιχειρείται μια επιστημονική προσέγγιση της μετακίνησης των ελληνικών φύλων, των αιτιών που οδήγησαν σε αυτή, των συνθηκών που αντιμετώπισαν. Ταυτόχρονα, καταπιάνεται με την συνολική λεγόμενη αρχαία Ιστορία των Ελλήνων, η οποία αποτελεί σαφή φάρο για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Οι έννοιες της ανδρείας, της τιμής, της υστεροφημίας, της φιλοπατρίας, της αυτοθυσίας, όλες οι αξίες που περικλείονται στην ετυμολογική οικογένεια της ΑΡΕΤΗΣ, γίνονται ορατές, μέσα από τεκμηριωμένα παραδείγματα. Οι συνήθειες των αρχαίων προγόνων μας, η δομή και η οργάνωση της πόλης-κράτους, οι διακριτοί ρόλοι και η ενασχόληση με τα κοινά, βρίσκουν έδαφος για να ξεδιπλωθούν, μέσα από την ματιά του Εθνικιστή, ο οποίος αντιλαμβάνεται την Ιστορία ως μια συνέχεια και όχι ως μεμονωμένα περιστατικά, στερούμενα νοήματος και ερμηνείας.
Γιατί η Ιστορία είναι σημείο αναφοράς, η Προγονολατρεία ήθος και έθος και η Φιλοπατρία τρόπος ζωής και λόγος θυσίας.
Απόσπασμα
«Κατά την Γεωμετρική περίοδο παρατηρούνται πολλαπλές μεταναστεύσεις ελληνικών φύλων ή τμημάτων τους από τις περισσότερο άγονες και δυσπρόσιτες περιοχές της νοτίου βαλκανικής και της ηπειρωτικής ενδοχώρας προς τα πεδινότερα και ευφορότερα παράλια του ελλαδικού κορμού, των νήσων, των μικρασιανών παραλίων, αλλά και της μεγαλονήσου Κύπρου. Για την κατανόηση και την χρονολόγηση των μετακινήσεων αυτών οι μελετητές της εν λόγω περιόδου καταφεύγουν κυρίως στις ιστοριογραφικές μαρτυρίες, στις ποιητικές δημιουργίες, στις μυθολογικές παραδόσεις και στα αρχεία των πόλεων, (τα οποία συνήθως διασώζονται ως κατάλογοι αρχόντων, ιερέων και νικητών σε αγώνες), καθώς και στα ποικίλα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία άλλοτε επιβεβαιώνουν τα παραπάνω δεδομένα και άλλοτε αντιτίθενται σ' αυτά και τα ακυρώνουν. Η υπό εξέταση κάθοδος των Δωριέων στην Πελοπόννησο χρονολογείται με βάση τους καταλόγους των βασιλέων της Σπάρτη στο 1148 π.Χ.ή στο 1104 π.Χ. Οι δύο υπολογιζόμενες χρονολογίες ελάχιστα απέχουν από τις χρονολογίες 1125 π.Χ.ή 1120 π.Χ. τις οποίες παρέχουν αρχαιολογικές παρατηρήσεις για το ίδιο γεγονός».
«Η σημαντικότερη μεταναστευτική πληθυσμιακή κίνηση σύμφωνα με αρκετούς μελετητές ήταν εκείνη των Δωριέων και πραγματοποιήθηκε στα τέλη της 2ης π.Χ. χιλιετίας. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα προκύπτει ότι πιθανόν ο ιωνικός αποικισμός ξεκίνησε αμέσως μετά την δωρική μετανάστευση, περί το 1000 π.Χ. ή λίγο ενωρίτερον, ενώ η κατάκτηση των Κυκλάδων μάλλον προηγήθηκε του αποικισμού ή συνέβη παραλλήλως προς αυτόν».
«Ο Πλάτων αναφέρει ότι όταν οι Ηρακλείδες κατέλαβαν με την βοήθεια όλων των Δωριέων την Πελοπόννησο, βασιλιάς του Άργους έγινε ο Τήμενος, της Μεσσήνης ο Κρεσφόντης και της Σπάρτης οι Πρόκλης και Ευρυσθένης, ο λόγος που στη Σπάρτη πάντοτε υπήρχαν μετά δυο βασιλιάδες, όλοι παιδιά του Ηρακλή και καλύτεροι ως αρχηγοί από τους απογόνους του Πέλοπα. Ακολούθως οι βασιλιάδες αυτοί ή οι τρεις Δωρικές πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Αργος έκαναν συνασπισμό με ηγέτιδα την Σπάρτη για την αντιμετώπιση των διαφόρων εχθρών τους. «Βασιλιάς του Άργους έγινε ο Τήμενος, της Μεσσήνης ο Κρεσφόντης και της Σπάρτης ο Πρόκλης και Ευρυσθένης. Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου, οι Δωριείς ένωσαν τις δυνάμεις τους, που ήταν μοιρασμένες στις τρεις πόλεις τους υπό την εξουσία βασιλιάδων που ήταν αδέλφια, γιοι του Ηρακλή. Ο στρατός αυτός ήταν ανώτερος από εκείνο που πολέμησε στην Τροία (υπονοεί του Μενελάου και του Αγαμέμνονα). Πρώτα-πρώτα, όλοι θεωρούμε ότι οι γιοί του Ηρακλή ήταν καλύτεροι αρχηγοί από τα εγγόνια του Πέλοπα. Τέλος, έλεγα ότι εκείνοι ήταν Αχαιοί, που είχαν νικηθεί από τους Δωριείς.». (Πλάτωνος «Νόμοι». Γ, 683 - 686)».