Ιωάννη Πετρίτη - "Για τον Ελληνικό Εθνικισμό"
Η περιληπτική μονογραφία «Για τον Ελληνικό Εθνικισμό» αποτελεί μιαν ενδιαφέρουσα πρωτόλεια απόπειρα αποτύπωσης της ανέλιξης του Ελληνικού Εθνικισμού, με σωρεία λεπτομερειών. Οι ορολογικές, ιστορικές, βιογραφικές και εργογραφικές αναφορές συναρτούν ένα στέρεο και πυκνό ενημερωτικό κι ερμηνευτικό ιστό, κατάλληλο για την καταγραφή της σχηματοποίησης της εθνικιστικής σκέψης στην νεώτερη ιστορία.
Οι πληροφορίες γύρω από τις πολυδιάστατες συνιστώσες του Ελληνικού Εθνικισμού, με αντανακλάσεις φιλοσοφικού και πολιτισμικού χαρακτήρα, καθώς και η υπόμνηση πολλών σπουδαίων και σημαντικών Εθνικιστών στοχαστών λειτουργούν υποστηρικτικά για μια απαρτιωμένη έρευνα της ιστορίας και της πάλης των ιδεών, από την εθνικιστική σκοπιά.
Ειδικότερα τώρα οπότε αντεθνικοί σκοταδιστικοί κύκλοι επιδιώκουν την απαγόρευση των ιδεών και απεργάζονται ποινικοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις της γνώμης, το ανά χείρας συνοπτικό κείμενο συνδράμει στο «ξεκαθάρισμα» των εννοιών και στην συνακόλουθη αποενοχοποίηση των θέσεων του Εθνικισμού, βοηθώντας τον αναγνώστη και μελετητή στην συγκρότηση μιας συμπαγούς ελληνικής αντίληψης της ιστορίας, της κοινωνία και της ζωής. Μιας αντίληψης, ολοκληρωμένης , απροκατάληπτης, γενναίας και ρηξικέλευθης, που οδηγεί στην αποκάλυψη των ψευδών και στην διάλυση των ψευδαισθήσεων που ταλανίζουν την διανοητική και πνευματική ζωή του Λαού μας. .
Στην κατεύθυνση αυτή η συνοπτική αυτή εργασία αποτελεί ένα μικρό αλλά και ενδιαφέρον βήμα που ευελπιστούμε ότι θα δράσει ως τροχιοδεικτικό για τη συνέχιση της ιδεολογικής αναζήτησης, την ελεύθερη διακίνηση και την πάλη των ιδεών.
Απόσπασμα
...Το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών θεωρεί Προδρόμους και οιονεί καθοδηγητές της Ελληνικής Αναγέννησης και του Ελληνικού Εθνικισμού, τους προμηθεϊκούς ήρωες του, Περικλή Γιαννόπουλο και Ίωνα Δραγούμη. Τον πρώτο, λεπταίσθητο και λεπτομερή ανιχνευτή της απόλυτης φυσικής, αισθητικής και ιστορικής ουσίας του Ελληνισμού και τον δεύτερο, οραματικό αναζητητή και σχεδιαστή των ρωμαλέων εναλλακτικών τροχιών του Έθνους στην μελλοντική διαχρονία του.
Ρίχνοντας μιαν επιβεβλημένη φευγαλέα ελάχιστη ματιά στην θεώρηση του Δραγούμη, που ο θάνατός του στοίχειωσε τον Μεσοπόλεμο της παρακμής, εντοπίζουμε τα αδρότερα στοιχεία της που τόσο θα λείψουν από την κυοφορία του νέου Εθνικού Οράματος : Ο βαθύς σεβασμός του Δραγούμη προς την θέληση, την δύναμη, τον αρχέγονο ζωϊκόν αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας, η ηρωολατρεία, οι μυστικές διαχρονικές ιδιότητες κι επιδράσεις του εδάφους και του κλίματος, καθώς κι η δύναμη του πολιτισμού ως πρωταρχικού παράγοντα που καθορίζει την συμπεριφορά μιας κοινότητας, αποτελούν τα κομβικά στοιχεία των αναζητήσεων του, τα οποία έθεσαν το θεμελιώδες ικρίωμα ενός Εθνικισμού που δεν ολοκληρώθηκε έγκαιρα στον Μεσοπόλεμο. Ο λατρεμένος μας Ίδας, υπήρξε αφοσιωμένος θιασώτης του νιτσεϊκού ανορθολογισμού, βαθύς μελετητής του Χέρμπερτ Σπένσερ, του Ιππολύτου Ταίν και του αγαπημένου του Μωρίς Μπαρρές. Ατυχώς στο έργο του απουσιάζει η διευρυμένη φυλετική διάσταση της σκέψης του Μπαρρές και των συγχρόνων του, καθώς κι οι ανθρωπολογικές αντανακλάσεις του Σπένσερ.
Ο Ίδας είχε ξεκινήσει την ιδεολογικοπολιτική τροχιά του ως απολογητής του παραδοσιακού αλυτρωτισμού, όμως διαπίστωσε κλιμακωτά πως η ισχύς του Έθνους δεν είναι αναγκαστικά συνώνυμη με την μεγέθυνση του κράτους. Το κράτος αντί να επιχειρεί ν’ αναστήσει την αρχαία Ελλάδα και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όφειλε να χαράξει με αποφασιστική δύναμη τα όριά του ως εκεί που έφθανε το Έθνος. Η απαγκίστρωσή του από τον παραδοσιακό κρατικογενή αλυτρωτισμό τον οδήγησε και σ’ επιφυλακτική στάση προς την φερ’ ειπείν πνευματική εξουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως «ηγετικού πόλου» του Ελληνισμού. Ο όποιος σεβασμός του Δραγούμη για την Εκκλησία περιοριζόταν «κομψά» κι εύλογα στις δεδομένες σχέσεις πολιτισμικής συγγένειας. Ο κοσμικός, έμπρακτος, «αιμάτινος» Εθνικισμός του ερχόταν σε κατάφορη αντίθεση με το πατριαρχικό οικουμενικό πνεύμα κι έγραψε με σαφέστατη ειλικρίνεια: «Οι δεσποτάδες δεν είναι Έλληνες, είναι χριστιανοί». Κάποτε, μετά την επανάσταση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» σημείωσε χαρακτηριστικά στο ημερολόγιο του : « ….καταργείται τέλος πάντων ή Μεγάλη Ιδέα, και πολιτική αποκατάσταση του Ελληνισμού είναι ή ένωση της φυλής σε ένα κράτος πιο συμμαζεμένο από το βυζαντινό». Εύλογα τον φόβιζε το ενδεχόμενο μήπως η υπαγωγή του Ελληνισμού σ’ ευρύτερο πολυεθνικό κράτος σήμαινε τελικά την απώλεια της Εθνικής Συνείδησής του, όπως έπαθαν οι γλυκεροί Λεβαντίνοι πού κατοικούσαν στα λιμάνια του οθωμανικού κράτους…..