Κυκλοφόρησε από το «Ίδρυμα ΑΙΓΙΣ» το πρώτο βιβλίο του
συναγωνιστή Γεωργίου Λιναρδή το οποίο πραγματεύεται τους ενεργειακούς
σχεδιασμούς της νεοοθωμανικής Άγκυρας και την προσπάθεια της να καταστεί ενεργειακός
διάδρομος μεταξύ Κασπίας και Ευρώπης. Το βιβλίο πραγματεύεται το στρατηγικό όραμα της
ενεργειακής πολιτικής της Τουρκίας, τις πολιτικές και στρατηγικές ισορροπίες
στην περιοχή της Κασπίας, καθώς και τον ρόλο των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και
της Ρωσίας στην εξωτερική και ενεργειακή πολιτική της Τουρκίας. Ακολουθούν
χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο.
«Η Τουρκία γεωγραφικά κείται πλησίον δυο περιοχών με
μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Από τις περιοχές αυτές
προωθείται το 40% του πετρελαίου και το 20% του φυσικού αερίου των παγκοσμίων
αναγκών. Η Τουρκία, που ειρήσθω εν παρόδω πέραν της υδροενέργειας δεν διαθέτει
άλλες ενεργειακές πηγές, βρίσκεται στο σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης και Ασίας και
ούτως είναι κατά κάποιον τρόπο προορισμένη να καταστεί ενεργειακός διάδρομος
μεταξύ Κασπίας και Ευρώπης. Εξ αρχής αυτός ήταν ο σχεδιασμός της πολιτικής και
των φιλοδοξιών της Άγκυρας μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Τουρκία
προς εκπλήρωση αυτού του σχεδιασμού κατέστρωσε μια διπλή στρατηγική. Πρώτον
θέλησε να θωρακίσει την ενεργειακή της ασφάλεια δια της διαφοροποιήσεως των
ενεργειακών πηγών και δεύτερον να ισχυροποιήσει την γεωπολιτική της θέση στην
περιοχή δια της λειτουργίας της ως ενεργειακός διάδρομος».
«Η Ρωσία προφανέστατα αντίκειται στις φιλοδοξίες της
Τουρκίας να καταστεί ενεργειακός διάδρομος για τα κοιτάσματα της Κασπίας. Κάτι
τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τους σχεδιασμούς της Μόσχας, η οποία θέλει να
συνεχίσει να απολαμβάνει την σχεδόν μονοπωλιακή της υπεροχή αναφορικά με την
ενεργειακή τροφοδότηση της Ευρώπης. Σε αυτό το πλαίσιο η Ρωσία σχετικά πρόσφατα
(Δεκέμβριος 2014) είχε προτείνει στην Τουρκία, μετά την ακύρωση του αγωγού South Stream που θα μετέφερε ρωσικό
φυσικό αέριο μέσω της Μαύρης Θάλασσας στην Βουλγαρία και από εκεί μέσω της
Ελλάδας στην Δυτική Ευρώπη, την κατασκευή του αγωγού Turkish Stream που θα συνέδεε
υποθαλασσίως την Ρωσία με την ευρωπαϊκή Τουρκία και μέσω
Ελλάδας-Σκοπίων-Σερβίας θα μετέφερε φυσικό αέριο στην κεντρική Ευρώπη. Παρ’ όλο
που η πρόταση αυτή της Μόσχας φαινομενικά ικανοποιούσε τα σχέδια της Άγκυρας,
διότι ισχυροποιούσε τις ενεργειακές της φιλοδοξίες, εν τούτοις προσέκρουε
ανταγωνιστικά στα συμφέροντα του αγωγού TANAP, ο οποίος υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή
Ένωση και ο οποίος δεν περιλαμβάνει ρωσικό φυσικό αέριο και διέλευση ρωσικών
εδαφών».