διερευνάται η πολιτική κατάσταση στην Ρωσία μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, με αναφορές στις περιόδους Γιέλτσιν και Πούτιν, στην στρατηγική και εξωτερική πολιτική της μετασοβιετικής Ρωσίας μέχρι των ημερών μας, ενώ αναλύεται η δομή του γεωπολιτικού χώρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η διαμόρφωση της γεωπολιτικής αυτού του χώρου την μετασοβιετική περίοδο.
Με το βιβλίο αυτό το ίδρυμα ΑΙΓΙΣ θέλει να διευρύνει τους
ορίζοντες του σκεπτόμενου πολίτη και να διανθίσει τις γνώσεις των Εθνικιστών
για τα γεωπολιτικά σχέδια της Ρωσίας, έτσι ώστε όλοι μας να μπορέσουμε να
βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για τον σχεδιασμό της μελλοντικής μας πορείας ως
χώρα, για την γεωστρατηγική και εξωτερική πολιτική που θα έπρεπε να ακολουθήσει
η πατρίδα μας.
Ακολούθως ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του
συναγωνιστή Λιναρδή.
«Όσον αφορά την γεωπολιτική στόχευση η μετασοβιετική
Ρωσία έχει υιοθετήσει την άποψη ότι η λεγόμενη Δύση υποσκάπτει τα γεωπολιτικά
της συμφέροντα. Αντιλαμβάνεται επίσης ότι η υπονόμευση των συμφερόντων της στην
Μεσόγειο έχει ως αιχμή του δόρατος την
ισλαμιστική απειλή, είτε πρόκειται περί της τρομοκρατικής είτε περί της
εξάπλωσης της. Προς τούτο η Ρωσία προσανατολίζεται, μετά την επιτυχή
στρατιωτική της επέμβαση στην Συρία, να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στην
Μεσόγειο για να αναχαιτίσει την απειλή των ισλαμιστών, τόσο στην Μέση Ανατολή
όσο και στην ζώνη του Μαγρέμπ (Μαρόκο, Τυνησία, Λιβύη). Η δημιουργία αυτής της
ζώνης ασφαλείας έχει επίσης ως σκοπό την συγκράτηση της τουρκικής
επεκτατικότητας τόσο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής όσο και των Βαλκανίων. Η
Μόσχα προσανατολίζεται να εφαρμόσει το επιτυχές παράδειγμα της Συρίας τόσο στην
Βόρεια Αφρική, όσο και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που κινδυνεύουν από
αποσταθεροποιητικές τάσεις που έχουν ως φύτρα την αμερικανοσιωνιστική
πολιτική. Δηλαδή η Μόσχα από την μια
πλευρά θέλει να αναχαιτίσει τα νεοοθωμανικά σχέδια της Άγκυρας και ταυτόχρονα
να ανακόψει την οποιαδήποτε σουνιτική-τζιχαντιστική επιρροή στην Βόρεια Αφρική
και Μέση Ανατολή, σε μια ζώνη που εκτείνεται από το Σαράγιεβο έως το Κάιρο και
από το Μαρόκο έως τις παρυφές της Ρωσικής επικράτειας, λαμβάνοντας υπόψη πρώτον
ότι το 15% του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι μουσουλμάνοι και
δεύτερον ότι αυτοί οι μουσουλμάνοι επηρεάζονται από την πολιτική της Άγκυρας
και των σουνιτικών μοναρχιών του Αραβικού Κόλπου, χωρών δηλαδή που είναι
σύμμαχοι της Ουάσιγκτον.
Κατά συνέπεια το ρωσικό γεωπολιτικό ενδιαφέρον στην
Μεσόγειο και Μέση Ανατολή είναι η δημιουργία μιας εναλλακτικής εξωτερικής
πολιτικής που θα διαπερνά τις μουσουλμανικές χώρες της περιοχής, έχοντας ως
κατεύθυνση νέες συμμαχίες και προσανατολισμούς για τις χώρες κυρίως της
Ανατολικής Μεσογείου, προσανατολισμούς στους οποίους η Ελλάδα θα ηδύνατο να
έχει πρωταγωνιστικό ρόλο».