Με παρουσία εκατοντάδων Συναγωνιστών διεξήχθη εκτενής
ενημερωτική Γεωπολιτική Εσπερίδα, για την εξέταση με εργαλείο την επιστήμη της Γεωπολιτικής, του συγχρόνου παγκοσμίου δρωμένου ανταγωνισμού
ισχύος στο στρατηγικό πεδίο, με την εν εξελίξει άρδην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού
σε κρισίμους κόμβους της παγκόσμιας πολιτικής.
Την αρχή στην χορεία των ομιλιών
έκανε η Συναγωνίστρια, Ελένη Ζαρούλια,
με θέμα «Μια
αδρή γεωπολιτική επισκόπηση της Ηπείρου μας».
Η ομιλήτρια παρουσίασε (όσο ήταν εν τάχει δυνατόν), την
πορεία της Ευρωπαϊκής Ηπείρου στο σύγχρονο γεωπολιτικό «παίγνιο», εξεταζόμενη
υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής θεωρίας του Mc Kinder και ιδίως
του Spykman, καθώς και το πως αυτές οι πολυσύνθετες και πολυεπίπεδες επιστημονικές
διαπιστώσεις αυτών των θεωριών έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις νυν αναιμικές
και παράταιρες γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιλογές της φερ’ ειπείν «Ευρωπαϊκής
Ενώσεως», που ουσιαστικά περιορίζει την γεωπολιτική και γεωστρατηγική της
δραστηριότητα στην εξυπηρέτηση των
αμερικανικών συμφερόντων εις βάρος της Ρωσίας. Εξετάσθηκε και αναλύθηκε η
υφισταμένη «γερμανική» κοντόθωρη και βουλιμική απόπειρα χειραγώγησης της
Ευρώπης, καθώς και η τραγική έλλειψη ενιαίας πολιτικής που
να ταιριάζει μεσομακροπρόθεσμα ή έστω πολύ μακρόπνοα με όλη την Ευρώπη
εξυπηρετώντας πρωτίστως την ίδια την επιβίωσή της !
Εξετάσθηκε η άνοδος των «ευρωσκεπτικιστικών»
κομμάτων στα δεξιά και αριστερά του πολιτικού φάσματος, παράλληλα με την
αυξανόμενη «απονομιμοποίηση» των καθεστωτικών και συστημικών κομμάτων και με
την ραγδαία δημοτικότητα των αυτονομιστικών κομμάτων στις ευρωπαϊκές χώρες. Ο
κατακερματισμός των εθνοαποδομητικών
οικουμενιστικών ή διεθνιστικών, (εμφανών και κρυφών) πολιτικών δυνάμεων,
άρχισε να φαίνεται πλέον ξεκάθαρα μαζί με την επάνοδο του Εθνικισμού που είναι
καταφανής.
Η ομιλήτρια ανέλυσε αυτές οι τάσεις που θα
συνεχιστούν υφιστάμενες και πολύτροπα δρώσες: Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να
επιβιώσει υπό κάποιαν έννοια, αλλά οι ευρωπαϊκές οικονομικές, πολιτικές και
στρατιωτικές σχέσεις θα διέπονται κατά κύριο λόγο από διμερείς ή πολυμερείς
περιορισμένες συσχετίσεις, που θα είναι μικρές σε έκταση και όχι δεσμευτικές
για τα συμβαλλόμενα μέρη. Ορισμένα κράτη μπορεί να διατηρήσουν μιαν
υπολειμματική συμμετοχή σε μια ιδιαίτερα τροποποιημένη, «μεταλλαγμένη»
Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αυτό δεν θα καθορίσει μεσομακροπρόθεσμα την «Ευρώπη».
Τέλος η παρουσίαση
εστιάστηκε στις ακόλουθες ουσιώδεις διαπιστώσεις : Αυτό που θα καθορίσει την
Ευρώπη κατά την επόμενη δεκαετία, είναι πιθανότατα η ρωμαλέα επανεμφάνιση του
Έθνους-Κράτους ως πρωταρχικού πολιτικού οχήματος της Ηπείρου μας. Επίσης, είναι
πιθανόν ο αριθμός των Εθνών-Κρατών να αυξηθεί, καθώς διάφορα κινήματα που
ευνοούν την απόσχιση ή την διάλυση των υπαρχόντων κρατών στα συστατικά τους
μέρη, μπορεί να αυξήσουν τη δύναμή τους. Αυτό θα καταστεί ιδιαίτερα αισθητό
κατά την διάρκεια των επόμενων ετών, καθώς εντείνονται οι ενδογενείς και
εξωγενείς οικονομικές και πολιτικές πιέσεις των κρατών, εν μέσω της κρίσης στην
Ευρώπη.
Ακολούθως στο βήμα ανέβηκε ο Συναγωνιστής, Χρήστος Παππάς, ο οποίος με την
επισκοπική παρουσίαση της «Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής» αποπειράθηκε
(με χειμαρρώδη και λεπτολόγο αφήγηση) να καλύψει τις γεωπολιτικές παραμέτρους αυτής
της «γεωπολιτικής πυριτιδαποθήκης», που περιλαμβάνει από τη μία το
φονταμενταλιστικό Ισλάμ και από την άλλη αποτελεί - μέσω Κεντρικής Ασίας -
μείζονα δίοδο προς την κρίσιμη γεωπολιτική περιοχή της Καρδιογαίας. Το
δισυπόστατο αυτό δεδομένο την καθιστά ταυτοχρόνως πολυπόθητη περιοχή – θησαυρό για
τους παγκόσμιους ιμπεριαλιστές, αλλά και συνάμα πεδίο πολλαπλών ενόπλων θηριωδιών.
Καθώς ποικίλα κενά εξουσίας εξακολουθούν να υφίστανται σε ολόκληρη
αυτήν την περιοχή, οι ομάδες των τζιχαντιστών θα βρίσκουν πρόσφορο χώρο για να
λειτουργήσουν, όμως μάλλον θα αυτοκαταστρέφονται στο τέλος από τις εσωτερικές
τους τριβές και διαιρέσεις.
Η κατάσταση της
Μέσης Ανατολής δεν μπορεί να κατασταλεί από εξωτερικές δυνάμεις, δίχως τεράστια
και άμεση στρατιωτική παρέμβαση. Η ποσότητα της δύναμης που απαιτείται και η
διάρκεια της ανάπτυξης υπερβαίνει την ικανότητα της έως τώρα
μεταψυχροπολεμικής «πλανητικής
μονοδύναμης» των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμη και αν αυτή διευρυνθεί δραματικά. Λαμβάνοντας
υπόψη την κατάσταση σε άλλα μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα στην Ρωσία, διακρίνεται
ξεκάθαρα ότι, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πλέον να επικεντρωθούν αποκλειστικά σε αυτήν την περιοχή,
περιφρονώντας τις παρενέργειες και τις επιπλοκές. Στο εγγύς μέλλον θα ιδούμε τι
μπορεί να σημάνει μια ενδεχόμενη συνεννόηση Τραμπ και Πούτιν γύρω από το ζήτημα
αυτό.
Αναμένεται ότι η αστάθεια στον αραβικό θα συνεχίσει επί μια δεκαετία. Επίσης αναμένουμε
από την Τουρκία ότι θα συρθεί και προς Νότον από τις εκεί περιστάσεις, στο
μέτρο που φοβάται την διενέργεια πολεμικών επιχειρήσεων τόσο κοντά στα σύνορά
της - αλλά βεβαίως και τα πολιτικά αποτελέσματα αυτών των μαχών – δηλαδή θα εξαναγκασθεί
να συμμετάσχει. Η «Γείτων» Θα
παρεμβαίνει όσο το δυνατόν λιγότερο και όσο πιο αργά γίνεται, αλλά θα
παρεμβαίνει, και η παρέμβασή της τελικά θα αυξηθεί σε μέγεθος και εύρος. Όση
και όποια και αν είναι η απροθυμία της, η Τουρκία δεν μπορεί βεβαίως να αντέξει
πολυετές χάος εκτός των συνόρων της και επίσης δεν διαφαίνεται ότι θα υπάρξει
καμία άλλη χώρα για να επωμισθεί το κόστος
και το βάρος της «τακτοποίησης» στην μείζονα περιοχή.
Η ισχύς της Τουρκίας θα επεκταθεί, έστω
και εν μέσω της πολιτικής αβεβαιότητας.
Παράλληλα με την υφέρπουσα εσωτερική πολιτική σύγκρουση, το στράτευμα, οι
υπηρεσίες ασφαλείας – πληροφοριών και η διπλωματική υπηρεσία της Τουρκίας θα
χρειασθεί να εξελιχθούν σε μέγεθος και να διευρύνουν την λειτουργία τους κατά την διάρκεια της
επόμενης δεκαετίας. Συνεπώς αναμένεται να δούμε την επιτάχυνση της ανάδυσης της
Τουρκίας ως σημαντικής περιφερειακής δύναμης μέσα στα επόμενα κρίσιμα 10 χρόνια.
Μετά από ένα βραχύ διάλειμμα, η εσπερίδα συνεχίσθηκε με την ιδιαιτέρως
βραχεία αλλά περιεκτικότατη εξαιρετική ανάλυση του Συναγωνιστή, Γεώργιου Λιναρδής, γύρω από το «Τέλος του μεταπολεμικού διπολικού
κόσμου». Ο ομιλητής με μείζονα εμβρίθεια και κρυστάλλινη σαφήνεια παρουσίασε συνοπτικά τις πολυπολικές
διεξόδους που ανοίγονται ύστερα από την διαπιστωμένη άνοδο των Εθνικιστικών Δυνάμεων
σε ολόκληρη την Ευρώπη και την εκλογή του νέου Προέδρου Τραμπ στις ΗΠΑ. Επίσης αποσαφήνισε με λεπτολόγο ακρίβεια τους δεδομένους
ρεαλιστικούς περιορισμούς των προσδοκιών, μέχρι την ευκταία αλλά και εφικτή περαιτέρω
άνοδο των Εθνικιστών και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Επόμενος στο βήμα βρέθηκε ο Συναγωνιστής, Γεώργιος Γερμενής, ο οποίος ανέλυσε
την ρωσική γεωπολιτική, η οποία και πάλι αναπροσανατολίζεται προς την ευρασιανική
γεωπολιτική θεωρία, υιοθετώντας την παραδοσιακή ρωσική αυτοκρατορική τάση για
έξοδο προς τις θερμές θάλασσες. Βεβαίως αυτό το στοιχείο την καθιστά πλήρως
αντίθετη προς την έως τώρα επεκτατική και επιθετική αμερικανική γεωπολιτική,
που έχει απροκάλυπτο και δηλωμένο στόχο της την παγκόσμια κυριαρχία με την
εφαρμογή της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» στην «παγκοσμιοποιημένη πολυπολιτισμική
δημοκρατία» . Ο ομιλητής τόνισε εμφατικά πως με τα δεδομένα που απορρέουν από
τη γεωπολιτική θεωρία, αλλά και εξ αιτίας των ασφυκτικών πολιτικών συνθηκών του
σήμερα, με την ραγδαία λαθρομετανάστευση και την κλιμακούμενη ισλαμική απειλή, η
ανάγκη για αλλαγή του γεωπολιτικού προσανατολισμού της Ελλάδας προς την Ρωσία
είναι άμεση κι επιτακτική.
Η Ελλάδα ευρισκόμενη στο σταυροδρόμι της
Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα του Αιγαίου και της πολύπαθης Κύπρου βρίσκεται
στην πρώτη γραμμή επίθεσης των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης που έχουν ως
συνιστώσες το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, την νεοοθωμανική επεκτατική
πολιτική και πρόσφατα ως εμπροσθοφυλακή τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες.
Η Ελλάδα βρίσκεται υπό άμεση γεωπολιτική
απειλή, ουσιαστικά ασφυκτιά γεωπολιτικά. Είναι μια χώρα διαλυμένη οικονομικά,
κοινωνικά και στρατιωτικά, μια χώρα της οποίας η εθνική κυριαρχία απειλείται
όχι μόνο από την νεοοθωμανική επεκτατική πολιτική, αλλά και από
κρατίδια-δορυφόρους τουρκονατοϊκής επιρροής όπως η Αλβανία και τα Σκόπια. Στο
ελληνικό έθνος-κράτος επικρέμαται ο αφανισμός, η δε ελληνική Κύπρος πνέει τα
λοίσθια και «κοσοβοποιείται» ή «ιμβροποιείται».
Η Ρωσική Ομοσπονδία είναι πεπεισμένη ότι το
γεωπολιτικό της δόγμα έχει την δυναμική να ενώσει οικονομικά και πολιτισμικά
τον γεωγραφικό χώρο από την Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ, να ενώσει τον χώρο
μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού, με την Ρωσία να λειτουργεί ως γέφυρα η οποία
θα στηρίζεται σε ίση και αδιαίρετη πολιτική ασφαλείας και έχοντας ως στρατηγικό
ορίζοντα την διάπλαση μιας ολότελα νέας δομής για την παγκόσμια εξουσία.
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να εκμεταλλευτεί
τον ρόλο που θέλει να αναλάβει στο παγκόσμιο στερέωμα η Ρωσία, αντισταθμίζοντας
το γεωπολιτικό βάρος της Τουρκίας στην περιοχή και επαναφέροντας την χώρα στη
διεθνή θέση που της αρμόζει. Η Ελλάδα και η Ρωσία αντιμετωπίζουν μια επικίνδυνη
περικύκλωση που αποσκοπεί, άμεσα για την μεν μακροπρόθεσμα για την δε, να τις
υποτάξει και να τις συντρίψει. Η Ελλάδα πρέπει να μάθει να επιζεί στηριζόμενη
στην γεωπολιτική της αξία και με συμμάχους που δεν αποσκοπούν στην αυτοαπαξίωσή
της και στην ιστορική της αυτοκτονία.
Η Ελλάδα πρέπει να συμβαδίσει με το ρωσικό
γεωπολιτικό ενδιαφέρον για την Μεσόγειο που είναι η δημιουργία μιας
εναλλακτικής εξωτερικής πολιτικής η οποία θα διαπερνά τις μουσουλμανικές χώρες
της περιοχής, έχοντας ως κατεύθυνση νέες συμμαχίες και προσανατολισμούς για τις
χώρες κυρίως της Ανατολικής Μεσογείου, προσανατολισμούς στους οποίους η Ελλάδα
θα μπορούσε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τελευταίος ομιλητής της γεωπολιτικής εσπερίδας ήταν ο
Συναγωνιστής, Ηλίας Παναγιώταρος,
με αντικείμενο «Η Αμερικανική Γεωπολιτική και οι αντανακλάσεις της, ιδίως στην
Πατρίδα μας». Ο ομιλητής με λόγο γλαφυρά
αφηγηματικό, λεπτομερή, ιστορικό και συνάμα επίκαιρο, παρουσίασε εν τάχει ένα
απάνθισμα των κυρίων, λίαν ενδεχομένων αλλαγών που δύναται να υπάρξουν στην
αμερικανική γεωπολιτική, μετά την αλλαγή σκυτάλης στον αμερικανικό Λευκό Οίκο,
βάσει τουλάχιστον των προεκλογικών εξαγγελιών του νέου προέδρου των ΗΠΑ Τραμπ.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως ανέλυσε με σωρεία
ιστορικών παραδειγμάτων και αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα ο ομιλητής, αναδιφώντας
το πρόσφατο και παλαιότερο παρελθόν, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έως και
σήμερα (από την περίοδο της γενέσεως του Σλαβο – Μακεδονικού Ζητήματος επί
Τίτο, στο Κυπριακό ζήτημα, καθώς και στο Βορειοηπειρωτικό) υπήρξε τόσον ανθελληνική σε όλα τα επίπεδα,
που οτιδήποτε εκτός αυτής της γραμμής θα είναι ελπιδοφόρο. Υπάρχει και μεγάλη
πιθανότητα και πλήρης δυνατότητα η
αφυπνισμένη χριστιανική, λευκή Αμερική που συνεγέρθηκε γύρω από τον νέο Πρόεδρο
να αλλάξει ρηξικέλευθα το παγκόσμιο πολιτικό τοπίο.
